loo

No tak. Rozejrzałam się trochę.Potencjalne pułapki zlustrowane.Pierwsze uśmiechy zebrane. Oby jak najwięcej ich tu było....

J. poznałam w scenerii, powiedzmy, nie mało romantycznej.Portugalia. Często tam bywałam swojego czasu z racji...a zresztą to nieistotne...Istotne jest to, że sie stało.Oczywiście z początku nie było mowy o niczym poważnym. Takie tam wspólne snucie sie wieczorami po okolicznych knajpach, takie tam słowa na wiatr. Były wakacje. Chciałam się bawić. I liczyłam, że On podobnie traktować będzie to co nas już wtedy łączyło... W Polsce byłam związana. z facetem, który nie rozumiał mnie nawet krztyny. Znałam Go właściwie od dziecka. Nasi rodzice wspólnie prowadzili interesy, wspólnie wyjeżdżaliśmy w różne ciekawe i nieco mniej miejsca. Na Jego rodziców mówiłam "ciociu i wujku", i pamiętam, ze przejście z tej formy na znów "pani pan", gdy była już z K. było dla mnie bardzo nienaturalne. Ale wracając do samego K. to chyba za bardzo się przyzwyczaił do tego, że jestem i myślał, że zawsze już będę... Nie szanował mnie...To, ze szlajal się z kumplami po knajpach i wyrywał kolejne panienki bylo jak najbardziej naturalne. Nie miałam nic do gadania. Jego rodzice uznawali go za ideał. Tylko spróbowalam powiedzieć coś na nie. Gdy byłam w Portugalii K. mnie zdradził. Ulżyło mi. Pamiętam, że pierwsza myśl to była: i dobrze, kurwa. Zacznę w końcu żyć z dala od tych popaprańców. W końcu mam powód by rzucićgo w cholerę, a jego matce zamknąć gębę. Żałowałam tylko, że  w tej Portugalii tak bardzo odtrącałam J. Dochodziło do tego, że uciekałam przed nim. Wiedziała, że mogę nie wytrzymać. Chyba już zaczynałam do niego coś czuć. Ale przecież nie mogłam...pan i władca przecież "czekał"...

Z J. jestem już dwa lata. I dopiero teraz poznałam co znaczy traktować kobietę. Poznałam co to szacunek, co to miłość. Wyrzekł się wielu rzeczy dla mnie. Przyjechał stamtąd, mimo przeciwności. Trochę to trwało. Rok właściwie tylko pisaliśmy, dzwoniliśmy. On miał prace, ja naukę, no i rodzice. Łatwo sie domyśleć, ze każdy mój facet, po kochanym K. był nikim. Długi czas z rodzicami kontaktowałam się tylko przez brata. To on donosił mi co w domu, co mama o mnie mówi, co tata..Właściwie sytuacja ustabilizowała się po śmierci babci. Mamy mojego taty. Chyba zrozumiał, że  wkońcu mam prawo do milości...

Jestem bardzo szczęsliwa...

Działa to cuś, czy nie działa?:P Jeśli komplikacji nie zanotowano, to miło mi zacząć. Dziękuję temu, komu podziękować muszę, a kto dobrze wie, że o nim mowa-. wielka buźka, za podanie łapy. I nie śmiać się z moich ślamazarnych kroków, zaczynać będę. Oby jak najlepiej. Chce pisać o miłości chyba. O miłości, w której jestem szczęśliwa i której tak bardzo mi od dawna brakowało... Ile wytrzymam, nie wiem. Czas pokaże...

A teraz pozwólcie, że się rozgoszczę. Jak na razie o html pojęcia nie mam, dlatego nic nie ruszam. Znając moje szczęscie do przedmiotów codziennego użytku, posypałoby się szybciej niż bym tego chciała. Dlatego będę od czasu do czasu suszyć głowę i prosić o pomoc. Oczywiście jeśli moja prawa ręka w tych sprawach się zbuntuje. Cukierkami będę przekupiać i miejmy nadzieję, że wytrwa. Aaa mówiłam już, że gaduła ze mnie?:P